Τρίτη 20 Μαρτίου 2018



Πώς είναι η χαμένη Ατλαντίδα στο νου σου;
Για εμένα η χαμένη Ατλαντίδα είναι μέσα μου, στον νου μου και σε όλη μου τη ζωή. Είναι όμορφη, πολύχρωμη, αλλά πάνω απ´ όλα είναι μέσα στη ζωή. Όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε όλους σας.
                                                                 Μαρία-Θεολογία Α.

Αποτέλεσμα εικόνας για major key rohnΧαμένη Ατλαντίδα…ένα νησί βυθισμένο στη θάλασσα αλλά και στο μυστήριο. Ένα νησί που έχει γοητεύσει τους ανθρώπους με την μυστηριώδη ιστορία του… Δεν ξέρω αν όντως υπάρχει η χαμένη Ατλαντίδα, ξέρω όμως ότι υπάρχει κάπου μέσα στην καρδιά μου, στην καρδιά όλων… Την Ατλαντίδα την περιγράφουν ως ένα από τα πιο όμορφα, πλούσια και περιποιημένα νησιά. Οπότε, μήπως πρέπει να βρούμε κι εμείς την Ατλαντίδα στην καρδιά μας;  Δεν Είναι καλύτερο αντί να ψάχνουμε για κάτι που 50% δεν υπάρχει, να ψάξουμε να βρούμε για κάτι που είναι στο χέρι μας να το βρούμε, για κάτι που θα βοηθήσει εμάς να γίνουμε καλύτεροι;
Μαρία Κ.

Η χαμένη Ατλαντίδα μου, είναι σεβαστή και όμορφη. Δεν ξέρουμε που και αν βυθίστηκε, αλλά αυτό δεν την άλλαξε στο νου μου. Ίσα ίσα την έκανε  πιο περήφανη και πιο ωραία...Μπορεί να μαγέψει τον κόσμο αλλά και να τον στενοχωρήσει. Μπορείς απλά να ρωτήσεις γύρω σου ποια είναι η πραγματική χαμένη Ατλαντίδα; ΟΧΙ. Μπορείς να κερδίζεις πράγματα στη ζωή, αλλά μπορεί και να χάσεις, να διασκεδάσεις, να μάθεις, να καταλάβεις. Γιατί το μήνυμα που μου δίδαξε η χαμένη Ατλαντίδα για τη ζωή, είναι πως ότι χάνουμε, μπορούμε να το ξανακερδίζουμε με τον δικό μας τρόπο!
Ελευθερία Κ.

Στο μυαλό μου είναι ένα νησί με αρχαία κτίσματα και πολύτιμα πιθάρια. Έχει πλατείες  πλούσιες από κόσμο και σχολεία θεόρατα με αμέτρητα και χαρούμενα παιδιά.  Έχει τόσα χαμόγελα που θα έλεγε κανείς ότι την κατοικούν χαμόγελα και όχι άνθρωποι. Τα ζώα είναι σε μία προστατευόμενη ζώνη και τα φυτά  σε άλλη. Όμως το χαμόγελο σωπαίνει την στιγμή που το νησί ισοπεδώνεται. Απόλυτη καταστροφή. Θα έλεγε κανείς ότι όλα χάθηκαν. Όχι όλα όμως. Έχει μείνει στου νου μας και και στην ιστορία σαν «Η χαμένη Ατλαντίδα»! Η  Ατλαντίδα είναι χαμένη, Όχι όμως σαν ένα απλό νησί. Είναι ένα ανάμεικτο νησί κρυμμένο στο μυαλό και την καρδιά μας. Πού την έχουμε κρύψει; Ας την ξεθάψουμε μαζί!
Κατερίνα Δ.

Στο νου μου, η χαμένη Ατλαντίδα είναι όπως θα ήθελα να είναι τώρα ο κόσμος μας. Το μισό νησί είναι σαν ένα γραφικό χωριουδάκι με μικρά σπιτάκια και στενά. Το άλλο μισό είναι ένα απέραντο λιβάδι με πλούσια πανίδα και χλωρίδα. Και ο ουρανός…τέλειος! Καταγάλανος και ηλιόλουστος καθημερινά με πολλά διαφορετικά είδη πουλιών να πετάνε σε αυτόν. Το πιο όμορφο νησί! Όλοι διασκεδάζουν εκεί μικροί, μεγάλοι. Σ´ένα τέτοιο νησί θα ήθελα να ζούσα!
                                                                                 Καλλιόπη Ζ.

Η Ατλαντίδα  για εμένα είναι μια χαμένη χώρα μες την γιγάντια θάλασσα. Μέσα έχει χρωματιστά κοράλλια, αλλά και εκατομμύρια όμορφα πλάσματα του βυθού, όπως γοργόνες μεγάλες και μικρές, ιππόκαμπους, αγγελοκέφαλους, γαρίδες , αστακούς, καβούρια , τσούχτρες, δελφίνια και πολλά άλλα. Εκεί κάτω στην Ατλαντίδα έχει χαμένους θησαυρούς, που ακόμα και τα ψάρια δεν τους βρίσκουν. Τα δέντρα της Ατλαντίδας έχουν γίνει φυτά της θάλασσας , τα λουλούδια είναι φαγωμένα από τα σκυλόψαρα και τα σπίτια λίγο μουχλιασμένα. Έτσι είναι η Ατλαντίδα για μένα...
Ηλίας Κ.

Ανδρέας Κ.
Την Ατλαντίδα την βλέπω σαν ένα μικρό νησι. Αλλά στην πραγματικότητα είναι μεγάλη. Την φαντάζομαι πολύ όμορφη και πλούσια. Ακόμα και τώρα εξερευνούν γι' αυτήν. Πολλοί λένε πως ίσως είναι η Σαντορίνη, αλλά δεν έχουν βρει αρκετά στοιχεία. Μακάρι να βρεθεί μια μέρα κάτι που να αποδεικνύει που βρίσκεται και να έχουμε την ευκαιρία να την δούμε και εμείς.
Γιώργος Κ.

Η χαμένη Ατλαντίδα στο νου μου είναι ένα νησί που έχει πολλά θέατρα και συνεχώς παίζονται σε αυτό κωμωδίες και τραγωδίες
Αντώνης Β.

Η δικιά μου Ατλαντίδα μέσα στην καρδιά μου είναι όλα αυτά που αγαπώ και με κάνουν να νιώθω ευτυχισμένα, ωραία και όμορφα.
Άννα- Μαρία Ζ.

Και για να θυμόμαστε εμείς οι "παλιοί "τι θα πει παιδική ψυχή... 
Σώπα δάσκαλε, σώπα ν' ακούσουμε το πουλί!

Στην Τρίτη τάξη είχαμε δάσκαλο τον Περίανδρο Κρασάκη. Αυτός είχε μανία με την καθαριότητα. Κάθε μέρα επιθεωρούσε τα χέρια μας, τα αυτιά μας, τη μύτη, τα δόντια, τα νύχια. Δεν έδερνε, δεν παρακαλούσε, μα έλεγε: 
– Ζώα, αν δεν πλένεστε κάθε μέρα με σαπούνι, δε θα γίνετε ποτέ σας άνθρωποι. Τι θα πει μαθές άνθρωπος; Αυτός που πλένεται με σαπούνι. Τα μυαλό δε φτάνει, κακομοίρηδες, χρειάζεται και σαπούνι. Πώς θα παρουσιαστείτε στο Θεό με τέτοια χέρια; Πηγαίνετε έξω στην αυλή να πλυθείτε.
 Ώρες μας έπαιρνε τ’ αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη. Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε. Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο. Γιατί πολύ αγαπούσαμε τον πετροπόλεμο και συχνά πηγαίναμε στο σκολειό με το κεφάλι σπασμένο. Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
 -Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί! 

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο


Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Γιατί είναι δύσκολο να πούμε συγγνώμη;



Όταν το συγγνώμη σημαίνει μηδέν, πώς μπορείς το μηδέν να το κάνεις κάτι; Δύσκολα θέματα, που ωστόσο δεν μπορείς να τα κρύψεις από τα μάτια των παιδιών. Κι όταν το μηδέν για τους ενήλικες είναι μια λέξη που σε μεταμορφώνει σε «τίποτα», για τα παιδιά το μηδέν γίνεται το άπειρο που ταξιδεύει σε λέξεις, σε στιγμές και σε ανθρώπινες ζωές. Γιατί όπως μας έλεγε και ο αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ «εκείνος που είναι ανίκανος να συγχωρεί είναι και ανίκανος να αγαπά». Κι όμως αυτός ο φιλειρηνιστής, δολοφονήθηκε. Τραγική ειρωνεία ή ανθρώπινη αδυναμία;
Ωστόσο, όταν τα παιδιά μας διδάσκουν τη συγγνώμη ή το μηδέν, σιωπούμε με σεβασμό,ζητάμε ευχαριστώ και μαθαίνουμε...
κύριος Κ.

Συγνώμη είναι μια λέξη που συνήθως την χρησιμοποιούμε για να ζητήσουμε συγχώρεση από κάποιον. Κάποιοι δεν παραδέχονται τα λάθη τους και δεν την χρησιμοποιούν, γιατί νομίζουν πως είναι κάτι κακό.
Όμως η συγνώμη είναι σημαντική, γιατί αν δεν ζητήσεις συγνώμη:  
  δε θα γίνεις φίλος με κάποιον που είχες μαλώσει,
   δε θα είσαι σωστός απέναντι σε κάποιον,
   δε θα είσαι άνθρωπος.       
Ζητήστε συγνώμη είναι σημαντικό. Είναι κομμάτι της ζωή μας.                           Βασίλης Λ.
                              
Είναι δύσκολο να πεις συγνώμη, αλλά όταν πεις αυτήν τη λέξη νιώθεις πιο δυνατός. Η λέξη συγνώμη δείχνει δύναμη. Ένας άνθρωπος με αυτήν την λέξη έχει την δυνατότητα να δείξει στον άλλον ότι μετάνιωσε για αυτό που έκανε. Όταν κάνω κάτι που δεν πρέπει αυτό κάνω κι εγώ… ζητάω συγνώμη.
Άννα-Μαρία Ζ.

Είναι δύσκολο να πούμε συγνώμη, γιατί νομίζουμε ότι πάντα λέμε το σωστό και ποτέ δεν είμαστε λάθος.
                                                     Μαρία -Θεολογία Α.

Είναι δύσκολο να πούμε «συγνώμη», γιατί αυτή την λέξη την λέμε όταν θέλουμε να παραδεχτούμε πως έχουμε κάνει λάθος. Όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι της κοινωνίας είναι εγωιστές και δεν μπορούν να πουν την αθώα αυτή λέξη, ΣΥΓΝΩΜΗ. Για τους μεγάλους είναι πιο δύσκολο, επειδή νομίζουν πως δεν κάνουν ποτέ λάθος. ΑΛΛΑ κάνουν! Τα παιδιά έχουν αγνή ψυχή και, όταν το νιώσουν, μπορούν να πουν συγνώμη. Μακάρι να έλεγαν ΟΛΟΙ συγνώμη. Τότε θα ήμασταν  όλοι ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ και ΟΧΙ ΜΑΛΩΜΕΝΟΙ!!!
                                                                             Καλλιόπη Ζ.

Μερικές φορές είναι αρκετά δύσκολο να πούμε συγγνώμη, όμως γιατί; Πολλές φορές το κάνουμε από εγωισμό, άλλες από κακία και άλλες από αλαζονεία. Πιστεύουμε πως εμείς έχουμε πάντα δίκιο (κυρίως οι μεγάλοι) και ότι ποτέ δεν κάνουμε λάθη. Οι ενήλικοι μάς λένε να τους ακούμε και ότι αυτοί είναι μεγάλοι και ξέρουν καλύτερα. Όμως εμείς δεν πάμε πίσω στην αλαζονεία και εγωισμό! Πιστεύουμε πως μόνο εμείς έχουμε δίκιο και όταν μαθαίνουμε ότι είναι λάθος αυτό που κάνουμε, νευριάζουμε και δεν μιλάμε σε κανέναν.
Κατερίνα Δ.

Γιατί μερικοί ντρέπονται. Όπως οι μεγάλοι που δεν μπορούν να πουν την λέξη, γιατί λένε πως αυτοί έχουν δίκιο. Ενώ τα παιδιά, που έχουν αγνή και καθαρή ψυχή, μπορούν να την πουν έτσι απλά.
Γιώργος Κ.
 Γιατί στον κόσμο υπάρχουν οι «εγωλολάτρες», δηλαδή αυτοί που λογαριάζουν μόνο τον εαυτό τους, και το συγγνώμη δεν υπάρχει σαν λέξη στο λεξιλόγιό τους.
Νίκος Δ.

Είναι δύσκολο να πούμε συγγνώμη, διότι είμαστε πεισματάρηδες και νομίζουμε ότι πάντα έχουμε δίκιο.
Ανδριανή Ν.

Το να πούμε συγγνώμη εμείς οι μικροί είναι κάτι εύκολο, ενώ οι μεγάλοι έχουν πείσμα και προτιμούν να προκαλούν φασαρία παρά να παραδεχτούν το λάθος τους. Κάπως έτσι είναι…
Διονύσης Κ.

Është e vështirë të thuash keq për diçka me zemër dhe respekt. Sepse kur jeni fajtor ju duhet të tregoni mikut tuaj të vjen keq për t'ju përshëndetur.
Είναι δύσκολο να πεις συγγνώμη με καρδιά και με σεβασμό. Γιατί όταν είσαι ένοχος πρέπει να πεις στον φίλο σου συγγνώμη για να σε χαιρετίσει.  
               Μπετίμ Α.

Η συγνώμη είναι μία λέξη που χρειάζονται πολλά για να την πεις. Χρειάζεται να περιορίσεις τον εγωισμό σου, να αυξήσεις την ευγένεια και τη συμπόνια σου. Για να πεις τη λέξη συγνώμη και να την εννοείς πραγματικά πρέπει να είσαι έξυπνος και να μη σε καταβάλει ο εγωισμός. Πρέπει να είσαι  aνοιχτόμυαλος για να καταλάβεις αν εσύ είσαι πραγματικά λάθος και χρωστάς συγνώμη.
Τις περισσότερες φορές ο εγωισμός καταβάλει τους μεγάλους. Καταβάλει τους μεγάλους περισσότερο από τα παιδιά όσο κι αν θέλετε να το αρνηθείτε. Όλοι βαθιά μέσα μας πάντα ξέρουμε πάντα το σωστό. Ξέρουμε ότι τα παιδιά θέλουν όλα τα καλά για τον κόσμο και δεν θέλουν την απληστία και τον εγωισμό. Δεν καταλαβαίνουν γιατί τόση δίψα για λεφτά, γιατί τόσοι πόλεμοι. Είναι δύσκολο να πούμε συγνώμη γιατί ο εγωισμός που μας καταβάλει ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ!
 Όμως …αν εσύ μπορέσεις να ελέγξεις τον εαυτό σου, αν κάνεις εγκράτεια και σκεφτείς ανοιχτόμυαλα; Αναρωτήσου καλά…
Μαρία Κ.
Τα λέμε και ραπαριστά! 
Δεν  ζητάς συγνώμη  και  δεν  συγχωρείς
γιατί  ότι σε πλήγωσε θες να  εκδικηθείς.

Συγνώμη  είναι μια  λέξη τόσο  δα  μικρή,
δύσκολη  πολύ,  είναι  όμως  να  την  πεις.

Συγνώμη που σε πλήγωσα, Συγνώμη που είπα ψέμα
Συγνώμη που σου φώναξα Συγνώμη και σε μένα

Αν φταις ζήτα συγνώμη και δείξε το με πράξεις
και αν δε φταις εσύ,  συγνώμη  δέξου  πάλι.

Ένα συγνώμη,  πάντα  κάνει  τη  διαφορά
αρκεί  να  βγαίνει  από  μέσα  μας  βαθιά.

Μια λέξη είναι απέναντι σε χιλιάδες πράξεις,
μια λέξη ανακούφισης που πρέπει να εκφράσεις.

Συγνώμη αν δε ζητάς, δεν έχεις ηρεμία
γιατί η συγνώμη φίλε μου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΜΙΑ. 

Ανδρέας Κ.