Τρίτη 20 Μαρτίου 2018



Πώς είναι η χαμένη Ατλαντίδα στο νου σου;
Για εμένα η χαμένη Ατλαντίδα είναι μέσα μου, στον νου μου και σε όλη μου τη ζωή. Είναι όμορφη, πολύχρωμη, αλλά πάνω απ´ όλα είναι μέσα στη ζωή. Όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε όλους σας.
                                                                 Μαρία-Θεολογία Α.

Αποτέλεσμα εικόνας για major key rohnΧαμένη Ατλαντίδα…ένα νησί βυθισμένο στη θάλασσα αλλά και στο μυστήριο. Ένα νησί που έχει γοητεύσει τους ανθρώπους με την μυστηριώδη ιστορία του… Δεν ξέρω αν όντως υπάρχει η χαμένη Ατλαντίδα, ξέρω όμως ότι υπάρχει κάπου μέσα στην καρδιά μου, στην καρδιά όλων… Την Ατλαντίδα την περιγράφουν ως ένα από τα πιο όμορφα, πλούσια και περιποιημένα νησιά. Οπότε, μήπως πρέπει να βρούμε κι εμείς την Ατλαντίδα στην καρδιά μας;  Δεν Είναι καλύτερο αντί να ψάχνουμε για κάτι που 50% δεν υπάρχει, να ψάξουμε να βρούμε για κάτι που είναι στο χέρι μας να το βρούμε, για κάτι που θα βοηθήσει εμάς να γίνουμε καλύτεροι;
Μαρία Κ.

Η χαμένη Ατλαντίδα μου, είναι σεβαστή και όμορφη. Δεν ξέρουμε που και αν βυθίστηκε, αλλά αυτό δεν την άλλαξε στο νου μου. Ίσα ίσα την έκανε  πιο περήφανη και πιο ωραία...Μπορεί να μαγέψει τον κόσμο αλλά και να τον στενοχωρήσει. Μπορείς απλά να ρωτήσεις γύρω σου ποια είναι η πραγματική χαμένη Ατλαντίδα; ΟΧΙ. Μπορείς να κερδίζεις πράγματα στη ζωή, αλλά μπορεί και να χάσεις, να διασκεδάσεις, να μάθεις, να καταλάβεις. Γιατί το μήνυμα που μου δίδαξε η χαμένη Ατλαντίδα για τη ζωή, είναι πως ότι χάνουμε, μπορούμε να το ξανακερδίζουμε με τον δικό μας τρόπο!
Ελευθερία Κ.

Στο μυαλό μου είναι ένα νησί με αρχαία κτίσματα και πολύτιμα πιθάρια. Έχει πλατείες  πλούσιες από κόσμο και σχολεία θεόρατα με αμέτρητα και χαρούμενα παιδιά.  Έχει τόσα χαμόγελα που θα έλεγε κανείς ότι την κατοικούν χαμόγελα και όχι άνθρωποι. Τα ζώα είναι σε μία προστατευόμενη ζώνη και τα φυτά  σε άλλη. Όμως το χαμόγελο σωπαίνει την στιγμή που το νησί ισοπεδώνεται. Απόλυτη καταστροφή. Θα έλεγε κανείς ότι όλα χάθηκαν. Όχι όλα όμως. Έχει μείνει στου νου μας και και στην ιστορία σαν «Η χαμένη Ατλαντίδα»! Η  Ατλαντίδα είναι χαμένη, Όχι όμως σαν ένα απλό νησί. Είναι ένα ανάμεικτο νησί κρυμμένο στο μυαλό και την καρδιά μας. Πού την έχουμε κρύψει; Ας την ξεθάψουμε μαζί!
Κατερίνα Δ.

Στο νου μου, η χαμένη Ατλαντίδα είναι όπως θα ήθελα να είναι τώρα ο κόσμος μας. Το μισό νησί είναι σαν ένα γραφικό χωριουδάκι με μικρά σπιτάκια και στενά. Το άλλο μισό είναι ένα απέραντο λιβάδι με πλούσια πανίδα και χλωρίδα. Και ο ουρανός…τέλειος! Καταγάλανος και ηλιόλουστος καθημερινά με πολλά διαφορετικά είδη πουλιών να πετάνε σε αυτόν. Το πιο όμορφο νησί! Όλοι διασκεδάζουν εκεί μικροί, μεγάλοι. Σ´ένα τέτοιο νησί θα ήθελα να ζούσα!
                                                                                 Καλλιόπη Ζ.

Η Ατλαντίδα  για εμένα είναι μια χαμένη χώρα μες την γιγάντια θάλασσα. Μέσα έχει χρωματιστά κοράλλια, αλλά και εκατομμύρια όμορφα πλάσματα του βυθού, όπως γοργόνες μεγάλες και μικρές, ιππόκαμπους, αγγελοκέφαλους, γαρίδες , αστακούς, καβούρια , τσούχτρες, δελφίνια και πολλά άλλα. Εκεί κάτω στην Ατλαντίδα έχει χαμένους θησαυρούς, που ακόμα και τα ψάρια δεν τους βρίσκουν. Τα δέντρα της Ατλαντίδας έχουν γίνει φυτά της θάλασσας , τα λουλούδια είναι φαγωμένα από τα σκυλόψαρα και τα σπίτια λίγο μουχλιασμένα. Έτσι είναι η Ατλαντίδα για μένα...
Ηλίας Κ.

Ανδρέας Κ.
Την Ατλαντίδα την βλέπω σαν ένα μικρό νησι. Αλλά στην πραγματικότητα είναι μεγάλη. Την φαντάζομαι πολύ όμορφη και πλούσια. Ακόμα και τώρα εξερευνούν γι' αυτήν. Πολλοί λένε πως ίσως είναι η Σαντορίνη, αλλά δεν έχουν βρει αρκετά στοιχεία. Μακάρι να βρεθεί μια μέρα κάτι που να αποδεικνύει που βρίσκεται και να έχουμε την ευκαιρία να την δούμε και εμείς.
Γιώργος Κ.

Η χαμένη Ατλαντίδα στο νου μου είναι ένα νησί που έχει πολλά θέατρα και συνεχώς παίζονται σε αυτό κωμωδίες και τραγωδίες
Αντώνης Β.

Η δικιά μου Ατλαντίδα μέσα στην καρδιά μου είναι όλα αυτά που αγαπώ και με κάνουν να νιώθω ευτυχισμένα, ωραία και όμορφα.
Άννα- Μαρία Ζ.

Και για να θυμόμαστε εμείς οι "παλιοί "τι θα πει παιδική ψυχή... 
Σώπα δάσκαλε, σώπα ν' ακούσουμε το πουλί!

Στην Τρίτη τάξη είχαμε δάσκαλο τον Περίανδρο Κρασάκη. Αυτός είχε μανία με την καθαριότητα. Κάθε μέρα επιθεωρούσε τα χέρια μας, τα αυτιά μας, τη μύτη, τα δόντια, τα νύχια. Δεν έδερνε, δεν παρακαλούσε, μα έλεγε: 
– Ζώα, αν δεν πλένεστε κάθε μέρα με σαπούνι, δε θα γίνετε ποτέ σας άνθρωποι. Τι θα πει μαθές άνθρωπος; Αυτός που πλένεται με σαπούνι. Τα μυαλό δε φτάνει, κακομοίρηδες, χρειάζεται και σαπούνι. Πώς θα παρουσιαστείτε στο Θεό με τέτοια χέρια; Πηγαίνετε έξω στην αυλή να πλυθείτε.
 Ώρες μας έπαιρνε τ’ αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη. Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε. Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο. Γιατί πολύ αγαπούσαμε τον πετροπόλεμο και συχνά πηγαίναμε στο σκολειό με το κεφάλι σπασμένο. Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
 -Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί! 

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου